Zr. Marieni v.d. Brule vertelt:
Er is mij gevraagd om iets te schrijven over de tijd dat ik in school stond. Ik doe dit met plezier, want het is een heel mooie tijd geweest, midden tussen de jeugd. Alles bij elkaar heb ik ongeveer 35 jaar les gegeven in ongeveer 10 plaatsen in 12 verschillende scholen.
Alle klassen heb ik gehad, van 1 t/m 6, in dorpen en steden.
Het was vaak een groot verschil wat betreft interesse en mentaliteit.
In de oorlogsjaren was ik in Horst-America. Toen we van de evacuatie terugkwamen, was de school zo beschadigd dat we er niet in konden. Ik heb toen bij mensen thuis les gegeven. Op de klompen ging ik ernaar toe, want we moesten zuinig zijn op onze schoenen. In de school was geen elektrisch licht en toen ik op een avond nog wat zat te werken in het halfdonker, kwam opeens een vader binnengestapt die boos was omdat hij een boete had gekregen omdat hij zijn dochter thuis gehouden had om aardappelen te rapen. Na even met hem gepraat te hebben, zei hij heel nuchter:
“Och zuster, voor die f 2.50 kan ik haar nog wel een paar weken thuishouden.”
Behalve het lesgeven moest ik ook zelf de school poetsen. Het waren maar drie klassen, maar met van die ruwe houten vloeren, dus. …
In Venray op het internaat was het heel anders. De meeste leerlingen waren voogdijkinderen, die vaak ook nog een leerachterstand hadden, maar heel aanhankelijk waren. In Tegelen kreeg ik de tweede klas met kinderen van allerlei pluimage, van woonwagenjeugd, die soms de kauwgom die anderen in de vuilnisbak gooiden er weer uithaalden en weer in de mond staken, tot gewone burgerjeugd.
Na een half jaar was het weer verkassen om voor BLO te gaan studeren. Op naar de mijnwerkerskinderen. Weer een heel ander slag met andere collega’s en andere methodes. Maar best een leuke tijd, waarin ik ook heel wat heb beleefd, teveel om allemaal te vertellen.
Vandaar naar de domstad Utrecht. Wat een schrik toen we daar aankwamen. Ik verwachtte een heldere klas, maar o jee, de muren waren donkerbruin geschilderd en de deuren donkergroen. En daarbij heel hoge ramen; triester kon het echt niet. Bovendien, bijna niet te geloven, er waren nog leesboeken met oude spelling en atlassen die bijna uit elkaar vielen. Waar was al het geld gebleven? We hebben daar samen heel wat moeten vernieuwen; de kinderen waren er echter heel leuk. Op de eerste dag zei een moeder tegen me: “Zuster, het is toch zo’n lekker varken”. Dat hebben we geweten, het was een echte rakker, maar ook een heel leuke meid.
In een van die jaren hoefden de leerlingen pas met 1 januari 6 jaar te zijn. Dat was niet leuk, want verschillende meisjes waren nog echt niet schoolrijp; met alle gevolgen van dien.
Van daaruit weer naar de mijnwerkers. Als de kinderen op de speelplaats onder elkaar praatten, verstond ik er niets van, tot ik tot de ontdekking kwam dat het half Duits was. Ik zou dat jaar met de klas 5 en 6 overgaan, maar het lot besliste anders.
Op naar Arnhem. Er was me gezegd dat ik een klasje kreeg met 24 leerlingen,maar wat een schrik, het waren er 53. Twee klassen waren samengevoegd. Een ervan was goed op niveau, maar in de andere was veel toneel gespeeld. Telkens kwam dan ook de vraag: “Zuster, wanneer gaan we toneelspelen?” Antwoord: “zo gauw als jullie allemaal de tafels tot 10 kennen”. Dat was me wat.Toch heb ik ook daar bijna 14jaar met heel veel plezier gewerkt; 13 jaar in de Mariaschool en nog een jaar in de Frater Andreasschool omdat de meisjesschool was opgeheven. Tenslotte nog 5 jaar in Venlo-zuid waarvan het laatste jaar me nog vers in het geheugen ligt. Daar had ik een paar echte boefjes uit zwak-sociale gezinnen. Als je ze eenmaal gewonnen had, waren het “schatten” en gingen ze voor je door het vuur. Na 5 jaar moest ik om gezondheidsredenen uit het werk. Helaas, want de kinderen, overal, waren me zeer dierbaar!!
Ik zou er haast een boek over kunnen schrijven. De overgang naar kantoorwerk was dan ook erg groot. Door alle verplaatsingen heb ik wel geleerd “los te laten” en mezelf aan te passen al was het niet altijd gemakkelijk.