Zr. Nicolette: Er was eens een tijd……..!
Leven met medezusters in een grotere groep was altijd heel gezellig. Altijd was er wat te vertellen bijvoorbeeld over je werk, school en kinderen. Samen bidden en zingen en in een zangles nieuwe liedjes leren! Zr. Antoine had de gave om teksten en melodieën te maken die erg gewaardeerd werden en worden, want we zingen ze nu ook nog wel, al klonk het in een grote groep heel anders dan nu in een kleine. Het was gewoon anders toen. Je moest ook rekening houden met de anderen, het was geven en nemen, je groeide wel, soms met pijn. Ik kijk er met een blij gevoel op terug.
Tot op een gegeven ogenblik ik afscheid moest nemen van mijn werk vanwege pensionering. Ik kreeg een heel andere taak, gelukkig beviel dat heel goed. Werken met liturgiegroepen en zorgen voor de kapel als kosteres. Ja dat verrijkte en verdiepte me. Het was een hele teleurstelling dat ik kwalen en kwaaltjes kreeg en ook dit alles moest neerleggen.
Nu kan ik zeggen: “Er was een tijd…..”. Een tijd van actief bezig zijn – zelfstandigheid- naar een hulpbehoevendheid die steeds erger werd. Bovendien viel ik en had meer hulp nodig dan ik in de groep kon krijgen. Er werd naar een oplossing gezocht en dat werd een opname. Wat was het schrikken toen de huisarts zei dat het de enige mogelijkheid voor me was. Er is dus heel wat gebeurd en strijd gevoerd. Na de opname in het verzorgingshuis in Boxmeer ging het toch achteruit. Daar wonen ook meer zusters van onze congregatie en van verschillende andere congregaties en orden. Het is een groot huis. Ik kreeg een gezellige kamer en veel hulp, een heel goede verzorging. En ik heb nog hobby’s en natuurlijk TV. Ook nu zit ik in een kleine, rustige en stille groep. Ik voel me hier op mijn plek, ik kan mijn eigen leven indelen en de druk is weg.