Geboorte datum 16-04-1942
Datum overlijden 18-08-2017
Kostbare herinneringen uit het leven van Zr. Veronique, Fien Henderson.
Zij trad in 1965 samen met drie kandidaten in, bij de congregatie van de zrs, v.d. Goddelijke Voorzienigheid. De weg die ze daarvoor af moest leggen kon ze te voet gaan of met het koffertje achter op de fiets, want het was zo te zeggen de hoek om. Maar het was een totale levensverandering.
Ze had de zusters al vroeg leren kennen bij het naar school gaan en daarna bij haar beroepsopleiding in de verpleging in het ziekenhuis van Tegelen. Maar de kennismaking was na haar intrede toch wel heel anders. Je zelfstandigheid prijs geven en je aan en inpassen in de kloostergebruiken kost tijd. Maar in haar was het Gods roepstem die haar kracht schonk; toen en bij alle ondernemingen later. In die tijd waren verschillende religieuzen niet zo zeker en dat bracht menigeen aan het wankelen. Ook haar groepsgenoten besloten na enige tijd om een andere weg te kiezen en zo bleef ze alleen over. Maar er groeide in haar toch een sterk doorzettingsvermogen op velerlei gebied.
Ze zal het als een zegen ervaren hebben dat ze al tijdens haar noviciaat gevraagd werd, om een noodroep te beantwoorden, die uit de regio Malawi kwam. Ze hadden dringend hulp nodig voor het ziekenhuis. De missiepost in Malawi was in 1960 begonnen met zusters uit Duitsland, Brazilië en Nederland. Een gezamenlijk missieproject met alle ervaringen die bij zo’n nieuw begin horen. In dit gebied waren meerdere religieuzen uit verschillende congregaties; de Montfortanen, de broeders van Maastricht, de zrs. van Onze Lieve Vrouw van Amersfoort, de medische missiezusters en de dochters van Wijsheid enz.. Natuurlijk zagen die elkaar niet dagelijks, maar waar nodig trokken ze met elkaar op en zochten ze steun en hulp bij elkaar om hun vruchtbaar missiegebied verder te helpen.
Zr. Veronique had de smaak als missionaris te pakken. Terugkomend voor de voorbereiding op haar eerste professie volgde dan ook spoedig een verdere voorbereiding voor haar missionaire opdracht. Ze ging naar Engeland voor een opleiding als verloskundige die ze in Malawi goed kon gebruiken. Ook werkte ze mee aan de opleidingsschool voor verplegend personeel. De jaren vlogen voorbij en ze leerde volk en land steeds beter kennen. Intussen waren er ook enkele Malawische zusters bijgekomen, de Europese zusters kwamen en gingen. Een gemeenschap die voortdurend in beweging was.
Bij het regionale kapittel in Malawi in 1980 werd ze gekozen als regionale overste. Ze wist uit ervaring dat deze opgave niet gemakkelijk zou zijn, want bovenop het werk van het ziekenhuis moest ze haar aandacht verdelen op velerlei gebied.. Ze kreeg nog de gelegenheid om een cursus te volgen in Amerika voor verdieping van religieuze spiritualiteit, om meer inzicht te verwerven voor de vorming van haar medezusters.
Van nature was ze een vrolijke, humoristische klant. Ze zei vaker:” Als ik die humor niet gehad had dan had ik het niet volgehouden.”
Tijdens de vakanties in Malawi ging ze bergbeklimmen of zwemmen in Lake Malawi, zo kon ze alles weer eens van zich af te schudden en nieuwe moed verzamelen.
Tijdens het Generaal Kapittel in 1994 kozen de zusters haar in het Generaal coördinatieteam. Dit betekende Afrika, Malawi loslaten, ja, waarvoor? Ja, om haar wereldwijd bewogen hart toe te wijden aan haar medezusters in de verschillende landen. Tijdens het overleg en de visitaties leerde ze de vreugde en de zorgen kennen. Het was een geluk voor haar, bij de vele contacten, dat ze de verschillende talen sprak. Zo kreeg haar leven op nieuwe wijze weer volop betekenis. Na twee bestuursperiodes was het voor haar tijd om na bijna dertig jaren terug te keren in de Nederlandse Provincie.
Ze vond haar nieuwe missionaire opdracht als huisoverste in het provincialaat.
Als liefdevolle, gastvrije vrouw was ze present.
In het laatste kapittel van 2014, waar de zelfstandige Nederlandse provincie een huis werd onder het Generalaat, werd ze gekozen als de leidinggevende van de Nederlandse communiteit. Afgelopen juli werd ze met haar team herbenoemd en begon ze ondanks haar ziekteproces met goede moed aan de nieuwe periode.
Wat moet er de laatste weken wel niet in haar omgegaan zijn, voelende dat het leven in haar weggleed, dat haar ziekte haar in beslag nam en dat ze toch nog present bleef bij de vreugde en zorgen van de communiteit.