“Ik heb de indruk dat de wijkbewoners weer meer met elkaars lot begaan zijn en elkaar helpen. De burenhulp komt langzaam terug. Dat is een positieve ontwikkeling”. Dit zei zuster Seraphine bij haar afscheid na 15 jaar Algemene Hulpdienst.
De Algemene Hulpdienst werd in 1973 om verschillende redenen in het leven geroepen. “Venray maakte eind jaren ’60 begin ’70 de omschakeling door van dorp waar iedereen iedereen kent naar industriële plaats met grote wijken, onbekende buren en minder betrokkenheid bij elkaars wel en wee”, vertelde Zr.Seraphine.”Hulpinstanties als maatschappelijk werk kenden toen nog niet de dag-en nacht-bereikbaarheid. Mensen die in de avonduren onverwacht hulp nodig hadden, konden hooguit bij de politie terecht. Als religieuze was ik wat onafhankelijker en “anoniemer” dan de medewerkers van de hulpdienst die een gezin hadden. Vandaar dat we de telefoon in mijn huis zijn gaan gebruiken na de oprichting van de hulpdienst”. Zuster Seraphine woonde op een steenworp afstand van het St. Jozefklooster in een particulier huis aan de Overloonseweg. Dat betekende dat ze bij nacht en ontij uit bed gebeld kon worden. Het gebeurde gelukkig niet al te vaak en haar nachtrust leed er niet onder. Omdat zij zelf les gaf aan de MLK-school De Essel, zat er elke dag een andere vrijwilliger aan de telefoon. De eerste maand kregen ze maar één aanvraag, dus voor de telefoonwacht was dat frustrerend. Later kregen ze een antwoordapparaat, waarop een ander nummer kon worden ingesproken, zodat de centrale niet constant bemand hoefde te zijn. En nog later kwam er een doorschakelsysteem. Het aantal aanvragen groeide door reclame en publiciteit naar 150 à 200 per jaar. Op het moment van haar afscheid in 1988 stonden er 25 vrijwilligers klaar om allerhande soorten hulp te bieden: hulp aan zieken en stervenden, aan mensen in geestelijke nood, maar ook hulp bij verhuizing, het doen van dringende boodschappen of ophalen van medicijnen.”De hulpdienst is er echt als vervanging van burenhulp. We helpen op de eerste plaats als dat acuut nodig is, als er niemand anders is om hulp te verlenen en als het om kortstondige hulp gaat. In tweede instantie verwijzen wij mensen door naar andere instanties en houden wij ons bezig met het organiseren van activiteiten als boswandelingen of middagen voor eenzame mensen. Maar dat is niet het hoofddoel”, aldus Zr. Seraphine. ( Zr. Seraphine is overleden in september 2010.)